Αρχική σελίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ Πέμπτη, 5 Απριλίου 2012 Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» στην Ελλάδα και το εξωτερικό Από το 1913 που αποκόπηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις το βόρειο τμήμα της Ηπείρου και αποδόθηκε στο νεοσύστατο τότε αλβανικό κράτος, ο όρος «Βόρειος Ήπειρος»χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα από την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο. Σήμερα απαντάται επίσημα στα νομοθετήματα του ελληνικού κράτους σε διατάξεις που αφορούν τους ομογενείς Βορειοηπειρώτες αλλά και στον τίτλο του εκάστοτε Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως ως εξάρχου «πάσης Βορείου Ηπείρου». Βέβαια λόγω άγνοιας, ιδεοληψίας ή εκδούλευσης σε ξένα συμφέροντα, κάποιοι κύκλοι εντός της χώρας μας θεωρούν τη λέξη «Βόρειος Ήπειρος» ένα είδος πολεμικής κραυγής. Χαρακτηριστική όμως είναι η πρόσφατη επιστολή του προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προς τηΝεολαία Βορειοηπειρωτών. Εκεί απαντώντας στη διαμαρτυρία τους για την παράλειψη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από τα σχολικά βιβλία, υπόσχεται την προσεχή προσθήκη σχετικών αναφορών και χρησιμοποιεί τρεις φορές τη φράση «Ελληνική Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου». Τι γίνεται όμως στον υπόλοιπο κόσμο; Το αρμόδιο για να πληροφορήσει τον πολίτη κάθε χώρας του κόσμου ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών μάλλον δεν έχει ξανακούσει τη λέξη Βόρειος Ήπειρος. Στην ιστοσελίδα του αναφέρεται στην «ελληνική κοινότητα της Αλβανίας» με διατύπωση που αφορά και τις κοινότητες της Κάτω Ιταλίας ή της Αιγύπτου. Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι ξένες ιστοσελίδες. Μόνο στη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia το λήμμα Βόρειος Ήπειρος δίνει πληροφορίες σε 12 γλώσσες: Northern Epirus, Epiri i Veriut, Nordepirus, Epiro del Norte, Épire du Nord, Epiro settentrionale, Severný Epirus, Северен Епир, Северный Эпир, آلبانیایی κλπ. Στους σχετικούς βιβλιογραφικούς συνδέσμους μπορεί κανένας να συναντήσει πληθώρα τίτλων ξένων συγγραμμάτων που χρησιμοποιούν τον όρο. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι η Βόρειος Ήπειροςπεριλαμβάνει όλο τον ιστορικό χώρο και όχι μόνο τα λεγόμενα «αναγνωρισμένα» χωριά. Στην περιοχή Αυλώνας κατοικούν 8 χιλιάδες Έλληνες σύμφωνα με τη βρετανική έκδοση. Εντυπωσιακή η διδακτορική διατριβή με επιτόπια έρευνα που εκπονήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Νόβα Γκόριτσα της Σλοβενίας στις Δρυμάδες Χειμάρρας όπου αναλύεται η «Βορειοηπειρωτική» ταυτότητα. Όσον αφορά την Κορυτσά, στην πορτογαλική εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας, τονίζονται οι πηγές του 19ου αιώνα όπου δίνουν «τα 2/3 του πληθυσμού της να αποτελούνται από Ορθόδοξους Έλληνες». Εκεί όμως που το Υπουργείο μας εκτίθεται ανεπανόρθωτα είναι η ενασχόληση των …Ιταλών με το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα στην επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Διεθνούς Δικαίου της Ιταλίας (ISGI) και με τίτλο 1147/3 – La questione dell ‘Epiro settentrionale καθώς και του … Υπουργείου Εξωτερικών της Σερβίας στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου που είναι αρμόδιο για Κοσσυφοπέδιο-Μετόχια! Μάλιστα για τους φιλοτελιστές ανά τον κόσμο η Βόρειος Ήπειρος κατατάσσεται στον κατάλογο των κρατών αφού υπήρξε ως ξεχωριστή οντότητα κατά την Αυτονομία του 1914 και θαυμάζουμε τα γραμματόσημά της στο παγκόσμιο φιλοτελικό λεξικό της Μόσχας του 1988! Όπως οι Καταλανοί επέβαλαν ο τόπος τους να λέγεται Καταλωνία και όχι Βορειοανατολική Ισπανία, οι Σκώτοι να λέγεται Σκωτία και όχι Βόρειο Ηνωμένο Βασίλειο έτσι και οι Βορειοηπειρώτες με την ιστορική αλήθεια και το διεθνές δίκαιο μαζί τους θα επιβάλουν «έναντι όλων», ο τόπος τους να ονομάζεται Βόρειος Ήπειρος. [Δημήτρης Πέτκος «Βορειοηπειρωτικό Βήμα», Πηγή] ================================= ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΠΡΟΣΩΠΑ
Τα πρόσωπα που λημματογραφούνται εντάσσονται σε δύο κατηγορίες τα φυσικά πρόσωπα και τις οικογένειες/δυναστείες. Ως προς την επιλογή τους στην εγκυκλοπαίδεια εφαρμόστηκαν τρία κριτήρια: η ένταξη στην ευρύτερη ελληνική πολιτισμική ομάδα, η οποία οριοθετείται ανάλογα με την εκάστοτε ιστορική περίοδο, η ανάπτυξη σημαντικής δράσης, και τέλος η εντοπιότητα σε σχέση με τον συγκεκριμένο ιστορικο-γεωγραφικό χώρο. Ως ευρύτερη ελληνική πολιτισμική ομάδα θεωρείται ένα ανθρώπινο σύνολο στη συγχρονία, τα μέλη του οποίου μοιράζονται ένα σύνολο εθνοτικών, πολιτισμικών και ιστορικών χαρακτηριστικών, όπως αυτά εμφανίζονται, εξελίσσονται και διαφοροποιούνται ανά ιστορική περίοδο (γλώσσα, θρησκεία, πολιτική δομή κλπ.). Ως εκ τούτου, σε ότι αφορά την αρχαιότητα, βαρύνοντα ρόλο παίζει η χρήση της ελληνικής γλώσσας και η συμμετοχή σε πολιτειακούς θεσμούς που έλκουν την καταγωγή από τον κόσμο της κλασικής Ελλάδας, όπως και η συμμετοχή τους στην ευρύτερη ελληνική «κοινή» πολιτισμική παράδοση. Σε ό,τι αφορά τη βυζαντινή περίοδο, το πλαίσιο αναφοράς αποτελούν τόσο τα πρόσωπα που ανέλαβαν δράση εντός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όσο και γενικότερα οι μετέχοντες του βυζαντινού πολιτισμού. Τέλος, στην οθωμανική και νεότερη περίοδο το βάρος μετατοπίζεται στον θρησκευτικό παράγοντα, δηλαδή στους χριστιανούς ορθοδόξους. Ως σημαντική δράση θεωρείται η θεσμική ή εξωθεσμική, μικρής ή μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας, σκόπιμη δράση ενός προσώπου, τα αποτελέσματα της οποίας θίγουν άμεσα ή έμμεσα, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, ένα ευρύτερο κοινωνικό υποσύνολο. Ως εκ τούτου σημαντική δράση δεν θεωρείται ότι ανέπτυξαν μόνο οι κάτοχοι υψηλών κοινωνικών θέσεων (π.χ. βασιλείς, αυτοκράτορες, πατριάρχες, αξιωματούχοι), αλλά και άλλα πρόσωπα που δεν είχαν θεσμικά κατοχυρωμένη δράση (λόγιοι, καλλιτέχνες, έμποροι κλπ.). Ως εντοπιότητα νοείται η καταγωγή από τον υπό εξέταση γεωγραφικό χώρο ή/και η ανάληψη σημαντικής δράσης εντός αυτού ή σε άμεση σχέση με αυτόν. Εκτός από τα πρόσωπα που πληρούν τα κριτήρια αυτά, λημματογραφούνται και πρόσωπα που, αν και δεν ανήκουν στην ευρύτερη ελληνική πολιτισμική όμάδα, ανέπτυξαν στο πλαίσιο του συγκεκριμένου χώρου σημαντική δράση που είτε βρίσκεται σε έντονη διάδραση με το ελληνικό στοιχείο (π.χ. άνθρωποι του πνεύματος και καλλιτέχνες), είτε αφορά άμεσα το ελληνικό στοιχείο (π.χ. οθωμανοί αυτοκράτορες). Τούτο κρίθηκε απαραίτητο για να δοθεί μια ευρύτερη εικόνα του εκάστοτε ελληνικού πολιτισμικού στοιχείου σε σχέση με τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες, στις οποίες υπέκειτο. Με γενικούς όρους, και προκειμένου να σκιαγραφηθεί σε αυτό το σημείο το προσωπογραφικό μέρος της εγκυκλοπαίδειας, μπορούμε να πούμε πως τον κορμό των προσωπογραφικών λημμάτων αποτελούν: οι αρχηγοί κρατών οι επικεφαλής εκκλησιαστικών οργανισμών, οι προσωπικότητες της πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, οι πολιτικοί άνδρες, οι κρατικοί και εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, οι στρατιωτικοί, οι προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τους πνευματικούς ορίζοντες της εποχής τους, οι καλλιτέχνες με τους μαικήνες τους, οι λόγιοι, επιστήμονες και λογοτέχνες, οι φιλόσοφοι, οι θεολόγοι, οι λοιποί παράγοντες διαμόρφωσης της εκάστοτε ιδεολογικής και κοινωνικής φυσιογνωμίας του καιρού τους, εισηγητές ποικίλων ιδεολογικών ρευμάτων, θρησκευτικών πίστεων και πρακτικών, πρωτοστάτες πολιτικών ή κοινωνικών κινημάτων, επαναστάσεων και εξεγέρσεων, όπως και οι προσωπικότητες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, γαιοκτήμονες, έμποροι, επιχειρηματίες και λοιποί επαγγελματίες. Οι ακριβείς υποκατηγορίες, στις οποίες διακρίνονται τα πρόσωπα που λημματογραφούνται, έχουν συσταθεί ανά ιστορική περίοδο και στοχεύουν από τη μια να διευκολύνουν το χρήστη στην πλοήγησή του και από την άλλη να οργανώσουν τα προσωπογραφικά λήμματα σύμφωνα με τις πραγματικότητες που επιβάλλει η εκ του σύνεγγυς επιστημονική έρευνα

Πέμπτη, 5 Απριλίου 2012

Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Από το 1913 που αποκόπηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις το βόρειο τμήμα της Ηπείρου και αποδόθηκε στο νεοσύστατο τότε αλβανικό κράτος, ο όρος «Βόρειος Ήπειρος»χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα από την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο. Σήμερα απαντάται επίσημα στα νομοθετήματα του ελληνικού κράτους σε διατάξεις που αφορούν τους ομογενείς Βορειοηπειρώτες αλλά και στον τίτλο του εκάστοτε Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως ως εξάρχου «πάσης Βορείου Ηπείρου». Βέβαια λόγω άγνοιας, ιδεοληψίας ή εκδούλευσης σε ξένα συμφέροντα, κάποιοι κύκλοι εντός της χώρας μας θεωρούν τη λέξη «Βόρειος Ήπειρος» ένα είδος πολεμικής κραυγής.
Χαρακτηριστική όμως είναι η πρόσφατη επιστολή του προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προς τηΝεολαία Βορειοηπειρωτών. Εκεί απαντώντας στη διαμαρτυρία τους για την παράλειψη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από τα σχολικά βιβλία, υπόσχεται την προσεχή προσθήκη σχετικών αναφορών και χρησιμοποιεί τρεις φορές τη φράση «Ελληνική Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου».
Τι γίνεται όμως στον υπόλοιπο κόσμο; Το αρμόδιο για να πληροφορήσει τον πολίτη κάθε χώρας του κόσμου ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών μάλλον δεν έχει ξανακούσει τη λέξη Βόρειος Ήπειρος. Στην ιστοσελίδα του αναφέρεται στην «ελληνική κοινότητα της Αλβανίας» με διατύπωση που αφορά και τις κοινότητες της Κάτω Ιταλίας ή της Αιγύπτου.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι ξένες ιστοσελίδες. Μόνο στη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia το λήμμα Βόρειος Ήπειρος δίνει πληροφορίες σε 12 γλώσσες: Northern Epirus, Epiri i Veriut, Nordepirus, Epiro del Norte, Épire du Nord, Epiro settentrionale, Severný Epirus, Северен Епир, Северный Эпир, آلبانیایی κλπ. Στους σχετικούς βιβλιογραφικούς συνδέσμους μπορεί κανένας να συναντήσει πληθώρα τίτλων ξένων συγγραμμάτων που χρησιμοποιούν τον όρο. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι η Βόρειος Ήπειροςπεριλαμβάνει όλο τον ιστορικό χώρο και όχι μόνο τα λεγόμενα «αναγνωρισμένα» χωριά. Στην περιοχή Αυλώνας κατοικούν 8 χιλιάδες Έλληνες σύμφωνα με τη βρετανική έκδοση. Εντυπωσιακή η διδακτορική διατριβή με επιτόπια έρευνα που εκπονήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Νόβα Γκόριτσα της Σλοβενίας στις Δρυμάδες Χειμάρρας όπου αναλύεται η «Βορειοηπειρωτική» ταυτότητα. Όσον αφορά την Κορυτσά, στην πορτογαλική εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας, τονίζονται οι πηγές του 19ου αιώνα όπου δίνουν «τα 2/3 του πληθυσμού της να αποτελούνται από Ορθόδοξους Έλληνες».
Εκεί όμως που το Υπουργείο μας εκτίθεται ανεπανόρθωτα είναι η ενασχόληση των …Ιταλών με το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα στην επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Διεθνούς Δικαίου της Ιταλίας (ISGI) και με τίτλο 1147/3 – La questione dell ‘Epiro settentrionale καθώς και του … Υπουργείου Εξωτερικών της Σερβίας στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου που είναι αρμόδιο για Κοσσυφοπέδιο-Μετόχια! Μάλιστα για τους φιλοτελιστές ανά τον κόσμο η Βόρειος Ήπειρος κατατάσσεται στον κατάλογο των κρατών αφού υπήρξε ως ξεχωριστή οντότητα κατά την Αυτονομία του 1914 και θαυμάζουμε τα γραμματόσημά της στο παγκόσμιο φιλοτελικό λεξικό της Μόσχας του 1988!
Όπως οι Καταλανοί επέβαλαν ο τόπος τους να λέγεται Καταλωνία και όχι Βορειοανατολική Ισπανία, οι Σκώτοι να λέγεται Σκωτία και όχι Βόρειο Ηνωμένο Βασίλειο έτσι και οι Βορειοηπειρώτες με την ιστορική αλήθεια και το διεθνές δίκαιο μαζί τους θα επιβάλουν «έναντι όλων», ο τόπος τους να ονομάζεται Βόρειος Ήπειρος. [Δημήτρης Πέτκος «Βορειοηπειρωτικό Βήμα»,
Πηγή]

=================================
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

ΠΡΟΣΩΠΑ

Τα πρόσωπα που λημματογραφούνται εντάσσονται σε δύο κατηγορίες

τα φυσικά πρόσωπα και
τις οικογένειες/δυναστείες.

Ως προς την επιλογή τους στην εγκυκλοπαίδεια εφαρμόστηκαν τρία κριτήρια:

η ένταξη στην ευρύτερη ελληνική πολιτισμική ομάδα, η οποία οριοθετείται ανάλογα με την εκάστοτε ιστορική περίοδο,
η ανάπτυξη σημαντικής δράσης, και τέλος
η εντοπιότητα σε σχέση με τον συγκεκριμένο ιστορικο-γεωγραφικό χώρο.

Ως ευρύτερη ελληνική πολιτισμική ομάδα θεωρείται ένα ανθρώπινο σύνολο στη συγχρονία, τα μέλη του οποίου μοιράζονται ένα σύνολο εθνοτικών, πολιτισμικών και ιστορικών χαρακτηριστικών, όπως αυτά εμφανίζονται, εξελίσσονται και διαφοροποιούνται ανά ιστορική περίοδο (γλώσσα, θρησκεία, πολιτική δομή κλπ.). Ως εκ τούτου, σε ότι αφορά την αρχαιότητα, βαρύνοντα ρόλο παίζει η χρήση της ελληνικής γλώσσας και η συμμετοχή σε πολιτειακούς θεσμούς που έλκουν την καταγωγή από τον κόσμο της κλασικής Ελλάδας, όπως και η συμμετοχή τους στην ευρύτερη ελληνική «κοινή» πολιτισμική παράδοση. Σε ό,τι αφορά τη βυζαντινή περίοδο, το πλαίσιο αναφοράς αποτελούν τόσο τα πρόσωπα που ανέλαβαν δράση εντός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όσο και γενικότερα οι μετέχοντες του βυζαντινού πολιτισμού. Τέλος, στην οθωμανική και νεότερη περίοδο το βάρος μετατοπίζεται στον θρησκευτικό παράγοντα, δηλαδή στους χριστιανούς ορθοδόξους.

Ως σημαντική δράση θεωρείται η θεσμική ή εξωθεσμική, μικρής ή μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας, σκόπιμη δράση ενός προσώπου, τα αποτελέσματα της οποίας θίγουν άμεσα ή έμμεσα, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, ένα ευρύτερο κοινωνικό υποσύνολο. Ως εκ τούτου σημαντική δράση δεν θεωρείται ότι ανέπτυξαν μόνο οι κάτοχοι υψηλών κοινωνικών θέσεων (π.χ. βασιλείς, αυτοκράτορες, πατριάρχες, αξιωματούχοι), αλλά και άλλα πρόσωπα που δεν είχαν θεσμικά κατοχυρωμένη δράση (λόγιοι, καλλιτέχνες, έμποροι κλπ.).

Ως εντοπιότητα νοείται η καταγωγή από τον υπό εξέταση γεωγραφικό χώρο ή/και η ανάληψη σημαντικής δράσης εντός αυτού ή σε άμεση σχέση με αυτόν.

Εκτός από τα πρόσωπα που πληρούν τα κριτήρια αυτά, λημματογραφούνται και πρόσωπα που, αν και δεν ανήκουν στην ευρύτερη ελληνική πολιτισμική όμάδα, ανέπτυξαν στο πλαίσιο του συγκεκριμένου χώρου σημαντική δράση που είτε βρίσκεται σε έντονη διάδραση με το ελληνικό στοιχείο (π.χ. άνθρωποι του πνεύματος και καλλιτέχνες), είτε αφορά άμεσα το ελληνικό στοιχείο (π.χ. οθωμανοί αυτοκράτορες). Τούτο κρίθηκε απαραίτητο για να δοθεί μια ευρύτερη εικόνα του εκάστοτε ελληνικού πολιτισμικού στοιχείου σε σχέση με τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες, στις οποίες υπέκειτο.

Με γενικούς όρους, και προκειμένου να σκιαγραφηθεί σε αυτό το σημείο το προσωπογραφικό μέρος της εγκυκλοπαίδειας, μπορούμε να πούμε πως τον κορμό των προσωπογραφικών λημμάτων αποτελούν:

οι αρχηγοί κρατών
οι επικεφαλής εκκλησιαστικών οργανισμών,
οι προσωπικότητες της πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, οι πολιτικοί άνδρες, οι κρατικοί και εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, οι στρατιωτικοί,
οι προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τους πνευματικούς ορίζοντες της εποχής τους, οι καλλιτέχνες με τους μαικήνες τους, οι λόγιοι, επιστήμονες και λογοτέχνες, οι φιλόσοφοι, οι θεολόγοι,
οι λοιποί παράγοντες διαμόρφωσης της εκάστοτε ιδεολογικής και κοινωνικής φυσιογνωμίας του καιρού τους, εισηγητές ποικίλων ιδεολογικών ρευμάτων, θρησκευτικών πίστεων και πρακτικών, πρωτοστάτες πολιτικών ή κοινωνικών κινημάτων, επαναστάσεων και εξεγέρσεων, όπως και
οι προσωπικότητες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, γαιοκτήμονες, έμποροι, επιχειρηματίες και λοιποί επαγγελματίες.

Οι ακριβείς υποκατηγορίες, στις οποίες διακρίνονται τα πρόσωπα που λημματογραφούνται, έχουν συσταθεί ανά ιστορική περίοδο και στοχεύουν από τη μια να διευκολύνουν το χρήστη στην πλοήγησή του και από την άλλη να οργανώσουν τα προσωπογραφικά λήμματα σύμφωνα με τις πραγματικότητες που επιβάλλει η εκ του σύνεγγυς επιστημονική έρευνα

=========================================================

Η προσφορά του Ελληνικού εκστρατευτικού Σώματος στον πόλεμο της Κορέας (1950-1953)

Posted: 22 Dec 2011 01:54 AM PST

http://www.paraskevi13.com/wp-content/uploads/2011/07/img_05.jpg

Στις 17 Ιουλίου 1953 το Τάγμα του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας (ΕΚΣΕ) αποκρούει μια ακόμα ισχυρή κινεζική επίθεση στο ΒΔ τμήμα της Ζουγκάμ-Νι.

Ένα μήνα νωρίτερα, στις 17 και 18 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, το ΕΚΣΕ είχε επιβεβαιώσει την αίγλη του μεταξύ των εκστρατευτικών Σωμάτων των διάφορων κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο όχι μόνο αποκρούοντας τις σφοδρότατες επιθέσεις των Βορειοκορεατών, που επιχειρούσαν την κατάληψη του υψώματος Χάρρυ, αλλά και διασπώντας, στη συνέχεια, την αμυντική γραμμή Γιομίνγκ, εξασφαλίζοντας έτσι μια ακόμα τιμητική διάκριση.

Πρόκειται για τις τελευταίες σκληρές μάχες που έδωσε το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στη μακρινή Κορέα, λίγες ημέρες πριν υπογραφεί η ανακωχή στις 27 Ιουλίου 1953 και ο πόλεμος πάρει ουσιαστικά τέλος, αφού θεωρητικά δεν έχει λήξει μέχρι τις μέρες μας, καθώς δεν έχει υπογραφεί συνθήκη ειρήνης. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη χερσόνησο της Κορέας, η Ελλάδα βρισκόταν στην πιο δύσκολη φάση της νεότερης ιστορίας της. Μόλις είχε βγει από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η οικονομία της ήταν διαλυμένη.

Αλλά το χειρότερο ήταν ότι μέσα στα σύνορά της συνεχιζόταν ένας «πόλεμος» ύπουλος που εκτός από το αίμα, το κύμα διώξεων και τις υλικές καταστροφές, διέλυε τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Η Ελλάδα είχε μόλις βγει από τον εμφύλιο πόλεμο, που μπορεί να είχε τελειώσει, θεωρητικά, κάποιους μήνες πριν (το 1949), ουσιαστικά όμως η διχόνοια συνέχιζε να κατατρώει τα σωθικά μιας χώρας χωρίς ουσιαστικά οικονομία και εξωτερική πολιτική.

Κάτω από αυτό το κλίμα το μόνο που μπορούσε να προσφέρει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 29 Ιουνίου 1950 έκανε έκκληση προς τα κράτη-μέλη του, για παροχή στρατιωτικής βοήθειας ώστε να αντιμετωπιστεί η σύρραξη στην Κορέα, ήταν αξιόμαχοι, εμπειροπόλεμοι, μπαρουτοκαπνισμένοι στρατιώτες…

Στον πόλεμο επίσης συμμετείχαν: Αιθιοπία (με στρατό), Αυστραλία (με στρατό, ναυτικό και αεροπορία), Βέλγιο (με στρατό), Βρετανία (με στρατό, ναυτικό και πεζοναύτες), Γαλλία (με στρατό και ναυτικό), Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία, πεζοναύτες), Καναδάς (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία), Κολομβία (με στρατό και ναυτικό), Λουξεμβούργο (με στρατό), Νέα Ζηλανδία (με στρατό και ναυτικό), Νότιος Αφρική (με αεροπορία), Ολλανδία (με στρατό), Ταϊλάνδη (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία), Τουρκία (με στρατό) και Φιλιππίνες (με στρατό). Υγειονομικές μονάδες έστειλαν η Δανία, οι Ινδίες, η Ιταλία, η Νορβηγία και η Σουηδία.

Την ηγεσία και τη βάση των δυνάμεων επέμβασης αποτέλεσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Ο εξοπλισμός όλων των στρατιωτικών δυνάμεων ήταν αμερικανικής προέλευσης, πλην του βρετανικού τμήματος που ήταν βρετανικής κατασκευής. Τέλος, όλα τα εκστρατευτικά σώματα και υγειονομικές μονάδες αποτέλεσαν οργανικά τμήματα υπό τη διοίκηση αμερικανικών μεραρχιών και αντίστοιχων αμερικανικών μονάδων αεροπορίας και ναυτικού, πλην της βρετανικής Μεραρχίας που τέθηκε υπό αμερικανικό σώμα στρατού.

Το ελληνικό Σώμα
Το αρχικό Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος, το οποίο απεστάλη στην Κορέα την περίοδο Νοεμβρίου 1950 μέχρι και 22 Αυγούστου 1951, αποτελούνταν από τη διοίκηση με το επιτελείο της και το Τάγμα του ΕΚΣΕ, συνολικής δύναμης 851 ανδρών με 63 οχήματα.

Αναχώρησε για την Κορέα από τον Πειραιά με το αμερικανικό οπλιταγωγό «Tζένεραλ Χαν» στις 16 Νοεμβρίου και αποβιβάστηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1950 στο λιμάνι του Πουσάν στη Νότια Κορέα, εντασσόμενο στο 7ο σύνταγμα Ιππικού της Αμερικανικής Μεραρχίας, ενώ όταν αργότερα το ΕΚΣΕ αποτέλεσε Σύνταγμα, εντάχθηκε στην 3η αμερικανική Μεραρχία και εγκαταστάθηκε στην αμυντική τοποθεσία Τσορβόν.

Από 23 Αυγούστου 1951 μέχρι το Δεκέμβριο 1953, η ελληνική δύναμη αυξήθηκε στους 1.063 άνδρες, ενώ μετά την επίτευξη εκεχειρίας από Ιανουάριο 1954 μέχρι Μάιο 1955 απετέλεσε Σύνταγμα με δύναμη 2.163 ανδρών.

Εν συνεχεία, μειώθηκε στους 850 άνδρες, ενώ από Ιούλιο 1955 μέχρι Δεκέμβριο 1955 στους 191 άνδρες. Τελικά από Ιανουάριο 1956 μέχρι Μάιο 1958 παρέμεινε στην Κορέα αντιπροσωπευτικό τμήμα αποτελούμενο από 1 αξιωματικό και 9 οπλίτες. Μετά την αρχική αποστολή και έως το 1955 πραγματοποιήθηκαν 22 αποστολές αντικαταστάσεως. Έτσι στο χρονικό διάστημα 1950-1955 στάλθηκαν στην Κορέα 669 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και 9.586 οπλίτες του ελληνικού στρατού (σύνολο ανδρών: 10.225).

Οι διακρίσεις
Το ΕΚΣΕ διακρίθηκε κατ’ επανάληψη είτε κατά την κατάληψη υψωμάτων είτε αμυντικών θέσεων, όπως του υψώματος 381 (Ιανουάριος του 1951), 326 (Μάρτιος του 1951) και 655. Στη συνέχεια (Οκτώβριος του 1951), έπειτα από 3ήμερη σφοδρή επίθεση, πέτυχε την κατάληψη του πολύ σημαντικού, λόγω της τοποθεσίας, ζωτικού υψώματος 313 – Σκοτς, κοντά στον ποταμό Ιμτζίν. Πρόκειται για την πλέον αιματηρή επιχείρησή του με 28 νεκρούς και 87 τραυματίες. Η επιτυχία αυτή του ΕΚΣΕ, που βελτίωσε την αμυντική συμμαχική γραμμή, προκάλεσε την τιμητική διάκριση μεταξύ των συμμαχικών Μονάδων που συμμετείχαν και έτυχε ηθικής αμοιβής με την απονομή ευαρέσκειας από τους προέδρους των ΗΠΑ και Νοτίου Κορέας.

Η αξιόλογη δράση του ΕΚΣΕ συνεχίσθηκε με αμείωτο ρυθμό και ένταση με επιτυχείς επιθέσεις κατά των υψωμάτων Κέλλυ και 167. Επίσης, η δράση του στη μεγάλη επίθεση κατά του ζωτικού υψώματος ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΡΙ (Σεπτέμβριος του 1952), για την αποκατάσταση της απολεσθείσης αμυντικής γραμμής, επισφράγισε μεταξύ του συμμαχικού Στρατού το «λίαν αξιόμαχό» του. Οι τελευταίες μάχες του ΕΚΣΕ ήταν η απόκρουση των σφοδρότατων επιθέσεων του εχθρού, που επιχειρούσαν την κατάληψη του υψώματος Χάρρυ (Ιούνιος του 1953), και η απόκρουση στις 17 Ιουλίου 1953 της ισχυρής κινεζικής επίθεσης στο τμήμα της Ζουγκάμ-Νι.

Οι ιπτάμενοι

Αντίστοιχα το Σμήνος (13ο Σμήνος Μεταφορών) συγκροτήθηκε στα μέσα Οκτωβρίου 1950 και απογειώθηκε για την εμπόλεμη περιοχή της Κορέας στις 11 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Αποτελείτο από επτά αεροσκάφη της 355 Μοίρας Μεταφορών, που έδρευε στην Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας και από προσωπικό επιλεγμένο από διάφορες ειδικότητες. Τον Αύγουστο του 1951 προστέθηκαν δύο ακόμα αεροσκάφη Dakota σε αναπλήρωση απολεσθέντων. Έτσι το σύνολο των αεροσκαφών που διατέθηκαν από την Ελλάδα ανήλθε στον αριθμό εννέα. Τα πληρώματα διέθεταν ήδη πείρα από το μέτωπο της Μέσης Ανατολής 1941-’44.

Στις εκάστοτε αντικαταστάσεις του προσωπικού στέλνονταν μαζί με παλαιά στελέχη και νέα, από τη Σχολή Ικάρων των Τμημάτων Μονίμων και Εφέδρων και από τη νεοσύστατη Σχολή Αεροναυτίλων. Δεν θα πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι η Ελληνική Αεροπορία για πρώτη φορά στην ιστορία της εκτελούσε ένα τόσο μεγάλο διηπειρωτικό ταξίδι.

Οι Έλληνες αεροπόροι με τα μεταγωγικά αεροσκάφη της τότε τεχνολογίας, αφού τόλμησαν και πέτυχαν ένα ταξίδι μετάβασης πραγματική Οδύσσεια, που έκρυβε πολλούς κινδύνους, κυρίως πάνω από την περιοχή του Ειρηνικού, έπειτα από 21 ημέρες ταξιδιού και συνολικά περίπου 58 ώρες πτήσεων (ακολουθώντας το δρομολόγιο Ελευσίνα – Κύπρος – Σαουδική Αραβία – Πακιστάν – Ινδία – Ταϊλάνδη – Ινδοκίνα – Φιλιππίνες – Οκινάουα), έφθασαν στη Βάση Itazouke της Ιαπωνίας την 1η Δεκεμβρίου 1950. Αμέσως μετά την άφιξή του το 13ο Σμήνος Μεταφορών εντάχθηκε στην 21η Αμερικανική Μοίρα της 374 Πτέρυγας Μεταφορών, λόγω της ανάγκης για άμεση συμμετοχή του στις επιχειρήσεις.

Αποστολές και εξορμήσεις
Τα αεροπλάνα του Σμήνους, με τα ελληνικά χρώματα και με την επιγραφή ROYAL HELLENIC AIR FORCE, είχαν ως αποστολές: τον εφοδιασμό εγκλωβισμένων συμμαχικών δυνάμεων, μεταφορά τραυματιών, προσωπικού, αιχμαλώτων, ταχυδρομείου και πάσης φύσεως υλικού, ρίψεις εφοδίων, πυρομαχικών και αλεξιπτωτιστών, καθώς επίσης και αποστολές ψυχολογικών επιχειρήσεων και συλλογής πληροφοριών. Τα θρυλικά Dakota πρόσφεραν ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο, καθώς ήταν ευέλικτα στην εκμετάλλευση.

Μπορούσαν άμεσα να ανταποκριθούν στις εκάστοτε παρουσιαζόμενες ανάγκες, είχαν τη δυνατότητα να προσγειώνονται σε μικρού μήκους διαδρόμους, πρόχειρα κατασκευασμένους για τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Τα αεροδρόμια όμως και τα πεδία προσγείωσης της Κορέας έκρυβαν πολλούς κινδύνους. Υπήρχαν ελλείψεις σε ραδιοβοηθήματα, ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας είχε υποτυπώδη οργάνωση, υπήρχαν δυσμενείς παράγοντες όπως η ιδιάζουσα μορφολογία του εδάφους, οι έντονες καιρικές συνθήκες, η επίδραση στους χειμωνιάτικους μήνες των πολικών μαζών της Μαντζουρίας, η συνεχής ως εκ τούτου παρουσία χιονιού, πάγου, ισχυρότατης παγοποίησης στα σύννεφα και μαζί η ολισθηρότητα των διαδρόμων.

Αξιομνημόνευτες είναι οι αποστολές στο αεροδρόμιο Yoju. Επρόκειτο περί εδαφικής λωρίδας πολύ περιορισμένων διαστάσεων, που βρισκόταν σε κατηφορικό τμήμα ορεινού συγκροτήματος. Στο πρώτο διάστημα η έδρα του Σμήνους ήταν στην Ιαπωνία, διαδοχικά στα αεροδρόμια Itazouke, Tachikawa και Ashiya. Στο διάστημα αυτό το Σμήνος επιχειρούσε στο θέατρο επιχειρήσεων της Κορέας με κλιμάκια, εξορμώντας από τα αεροδρόμια της κορεατικής χερσονήσου Yompo, Pusan-East, Taegu και Kimpo. Από τον Ιανουάριο του 1952 όλη η δύναμη του Σμήνους επιχειρούσε πλέον από την Κορέα, πρώτα από το αεροδρόμιο της Σεούλ και στη συνέχεια από το Kimpo.

Το Σμήνος, πριν ακόμη τα πληρώματά του προσαρμοστούν στις συνθήκες του περιβάλλοντος και του πολέμου, διετάχθη όπως μεταβεί κλιμάκιο αεροσκαφών του στην Κορέα, για τη διάσωση τραυματιών από το πεδίο της μάχης. Τρία ελληνικά αεροσκάφη μαζί με άλλα ιδίου τύπου της 21ης Αμερικανικής Μοίρας, έλαβαν μέρος στη διάσωση 4.700 τραυματιών της 1ης Αμερικανικής Μεραρχίας Πεζοναυτών.

Η μεραρχία αυτή μαχόταν πέραν του 38ου Παραλλήλου στη Βόρεια Κορέα και απειλούμενη με καταστροφή από τα κινεζικά στρατεύματα στην περιοχή του Koto-ri, συμπτυσσόταν προς το λιμάνι Hungam όπου θα επιβιβαζόταν σε πλοία. Τα αεροσκάφη Dakota, δημιουργώντας αερογέφυρα, παραλάμβαναν τους πολυάριθμους τραυματίες από τον εντός της ζώνης μάχης πρόχειρο διάδρομο στο Hangaru-ri και τους μετέφεραν στο κοντινό αεροδρόμιο Yonpo, από όπου μεγάλα αεροσκάφη τους μετέφεραν σε νοσοκομεία της Ιαπωνίας.

Οι τιμές
Αργότερα, ολόκληρη η 21η Μοίρα και το 13ο Σμήνος τιμήθηκαν με την προσωπική ευαρέσκεια του προέδρου των ΗΠΑ, ενώ οι χειριστές και τα πληρώματα που έλαβαν μέρος στην επική αυτή επιχείρηση με το «Μετάλλιο Αέρος» (Air Medal) των ΗΠΑ, για ηρωισμό και πράξεις που υπερέβαιναν κατά πολύ το καλώς εννοούμενο καθήκον.

Από τα ελληνικά πληρώματα παρασημοφορήθηκαν εννέα αξιωματικοί, έξι υπαξιωματικοί και τέσσερις σμηνίτες. Επίσης, αναφέρονται οι αποστολές στα νησιά πέραν του 38ου παραλλήλου εντός της εχθρικής περιοχής, Paeng Yong Do και Cho Do. Οι εκεί πρόχειροι διάδρομοι είχαν αντίστοιχα τους κωδικούς Κ-53 και Κ-54. Η προσέγγιση γινόταν στον «αφρό της θάλασσας» και οι προσγειώσεις με μεγάλη επιδεξιότητα και προσοχή, λόγω των ανώμαλων συνθηκών και των ισχυρών πολλές φορές ανέμων.

Ιδιαίτερα στο Κ-53, στο νησί το επονομαζόμενο Leopard Base (είναι το νησί που πρόσφατα πλήγηκε από πυρά της Βόρειας Κορέας), οι προσγειώσεις και οι απογειώσεις πραγματοποιούνταν πάνω στην ανθεκτική αργιλώδη επιφάνεια που άφηνε η θάλασσα όταν υποχωρούσε, με βάση το χρόνο που διαρκούσε η άμπωτη.

Οι αριθμοί
Αναφερόμενοι σε αριθμούς, το Σμήνος κατά τη διάρκεια της δράσης του στην Κορέα εκτέλεσε 2.916 πολεμικές αποστολές με 13.777 ώρες πτήσεων. Μετέφερε συνολικά 70.568 επιβάτες, 9.243 τραυματίες και 11.104.550 λίβρες εφοδιαστικού υλικού. Επιπλέον έκανε ρίψεις 17.000 λιβρών πυρομαχικών και εφοδίων. Το 13ο Σμήνος κατόπιν αποφάσεως της ελληνικής κυβέρνησης τερμάτισε την παραμονή του στην Κορέα το 1955.

Προετοιμάστηκε για την επιστροφή του στην αεροπορική βάση Ashiya της Ιαπωνίας και στις 8 Μαΐου απογειώθηκε με τα πέντε εναπομείναντα στη δύναμή του αεροσκάφη, για να προσγειωθεί μετά από ενδιάμεσους σταθμούς στην Ελευσίνα στις 23 Μαΐου του 1955.

Το ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα είχε επιδείξει και φιλανθρωπικό έργο στην Κορέα.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι του τάγματος παρείχαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε Κορεάτες, ενήλικες και παιδιά, θύματα του πολεμικών συγκρούσεων, ενώ με έρανο μεταξύ του προσωπικού του ΕΚΣΕ πραγματοποιήθηκε η ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της Σεούλ.

Οι απώλειες

Οι συνολικές απώλειες και των δύο στρατοπέδων έφθασαν τα 2 εκατομμύρια ψυχές, ενώ κάποιοι αναλυτές τις ανεβάζουν σε 4 εκατομμύρια. Στο πεδίο της μάχης έχασαν τη ζωή τους περίπου 100.000 άνδρες των Νοτιοκορεατών και των συμμάχων τους και 280.000 τραυματίστηκαν, ενώ για τους Βορειοκορεάτες και τους συμμάχους τους οι νεκροί ξεπέρασαν τους 400.000 και οι τραυματίες τους 486.000.

Από ελληνικής πλευράς κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στην Κορέα έχασαν τη ζωή τους 6 αξιωματικοί και 168 οπλίτες του Στρατού Ξηράς και 12 στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας (μεταξύ αυτών και ο Δκτής του Σμήνους). Οι τραυματισθέντες ανήλθαν σε 33 αξιωματικούς και 577 οπλίτες. Επίσης, απωλέσθηκαν τα 4 από τα 9 διατεθέντα αεροσκάφη.

Αναγνώριση από ΗΠΑ, Κορέα και Ελλάδα
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ απένειμε στην πολεμική σημαία και στους άνδρες του ΕΚΣΕ έξι Πολεμικούς Σταυρούς (Distinguished Service), 32 Ασημένιους (Silver Stars), 110 Χάλκινους (Bronze Stars) και 19 Αεροπορικά Μετάλλια (Air Medals) σε άνδρες του 13ου Σμήνους Μεταφορών.

Η Νότια Κορέα, σε αναγνώριση της θυσίας των 186 Ελλήνων Μαχητών και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ανήγειρε στην περίφημη κοιλάδα των Ηρώων (τοποθεσία Γιουτζού Κιουν Τζι Ντο), κοντά στη Σεούλ, μεγαλοπρεπέστατο μνημείο πεσόντων για τους Έλληνες μαχητές, όπου σε πλάκα αναγράφεται:
«Οι γενναίοι αυτοί στρατιώτες της Ελλάδος ενσάρκωσαν το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον. Τιμή και δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίς». Το 1993 για τον ίδιο σκοπό ένα άλλο μνημείο κατασκευάστηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 2004, με δαπάνες της Κορέας σε χώρο που διέθεσε ο Δήμος Παπάγου, ένα μνημείο τιμά και θυμίζει στους επισκέπτες και τους περαστικούς, ονομαστικά, τους νεκρούς εκείνου του αγώνα.

============================================================

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ -ΙΑ`

----------------------------------------------

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

================================================================

Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου 2011

Το Χρονικό της εξόντωσης της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης από το σύγχρονο Τουρκικό κράτος και οι σημερινές προοπτικές διόρθωσης της αδι

Καθ. Δρ. Νικόλαος Ουζούνογλου (απόφοιτος Πολυτεχνείου Κωνσταντινουπόλεως 1973 και Καθηγητής Πολυτεχνείου Αθηνών)

Το τουρκικό κείμενο εδώ

Την τελευταία περίοδο σε τουρκικές αλλά και σε ελληνικές εφημερίδες συναντώνται συχνά τίτλοι του είδους ‘οι Ρωμιοί της Κωνσταντινουπόλεως επιστρέφουν πίσω λόγω της οικονομικής κρίσης’. Αυτού του είδους οι ‘‘ειδήσεις’’ δεν διαφέρουν και πολύ από τις εσκεμμένες δηλώσεις πολιτικών της Τουρκίας, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, που θέλοντας να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη για τον βίαιο ξεριζωμό και εκπατρισμό των Ρωμιών προσπαθούσαν να παρουσιάσουν ως αίτιο της φυγής αυτών τα οικονομικά προβλήματα που βίωνε η τότε Τουρκία.

Πρόκειται για ‘‘ειδήσεις’’ που εσκεμμένα η ασυναίσθητά προκαλούν την εντύπωση ότι οι Ρωμιοί της Κωνσταντινουπόλεως είναι μια καιροσκόπος πληθυσμιακή ομάδα που άγεται και φέρεται από στενά συμφεροντολογικούς υπολογισμούς και η οποία διακατέχεται από μια νοοτροπία που βλέπει ως πατρίδα της τον τόπο που κερδίζει οικονομικά. Είναι δε αξιοσημείωτο και χρήζει συζητήσεως το ότι κάτι τέτοιες ‘‘ειδήσεις’’ εμφανίζονται ιδίως σε έντυπα που στο παρελθόν είχαν συμβάλει καίρια στην προπαγάνδα στιγματισμού των Ρωμιών ως ‘εσωτερικού εχθρού’. Μια ερώτηση που συχνά κάνουν στους Ρωμιούς, πολλοί σημερινοί νέοι της Τουρκίας, είναι ‘γιατί φύγατε;’ Σαφώς, την κάνουν επειδή δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί στο παρελθόν και έχουν ως εξής:

1. Η δια μυστικών κυβερνητικών αποφάσεων επιστράτευση σε κάτεργα όλου του μειονοτικού αντρικού πληθυσμού, ηλικιών μεταξύ 18-45, ως στρατιωτών-εργατών στην κατασκευή δρόμων και οχυρωματικών έργων σε πολύ σκληρές

συνθήκες το 1941-42.

2. Ο οικονομικός αφανισμός των μειονοτικών δια της επιβολής ενός ειδικού βαρύτατου κεφαλικού φόρου γνωστού ως Βαρλίκ Βεργκισί 1942-44. Η με απόφαση του ηγέτη μονοκομματικού κράτους επιβολή των φόρων αυτών και η καταδίκη όσων αδυνατούσαν να καταθέσουν τα ποσά αυτά σε κάτεργα, στο Askale. Με συνοπτικές, μάλιστα, διαδικασίες και εντός ολίγων ημερών. Σε περίπτωση που ο ‘υπόχρεος’ δεν είχε να δώσει τα απαιτούμενα ποσά, τα υπάρχοντά του δημοπρατούνταν και αν το προκύπτων χρήμα δεν ήταν του ύψους του απαιτούμενου ποσού αποστέλλονταν, εν μέσω βαρυχειμωνιάς, στα κάτεργα αυτά. Ακόμη και αν συνέβαινε να ήταν εβδομήντα ετών.

3. Η οργάνωση του Πογκρόμ, την νύκτα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου του 1955 εναντίον των Ρωμιών και άλλων μειονοτικών, με την οργανωμένη κινητοποίηση εκατό χιλιάδων ατόμων σε μορφή ταγμάτων εργασίας , που είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική καταστροφή των τόπων λατρείας, κοιμητηρίων, σχολείων, μαγαζιών και σπιτιών της μειονότητας και ακόμη να δολοφονηθούν και να τραυματιστούν δεκάδες Ρωμιοί πολίτες της χώρας.

4. Η συγκρότηση το 1962, ειδικής επιτροπής για θέματα μειονοτικών και δημιουργία μηχανισμών προς ακύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των μελών της μειονότητας. Άρνηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων της κοινότητας των Ρωμιών με προγραμματισμένο μποϋκοτάζ σε επιχειρήσεις τους και περιορισμούς στην λειτουργία των σχολίων τους. Και όλα αυτά με τον καθημερινό στιγματισμό τους ως ‘ξένων πρακτόρων’.

5. Η απέλαση 12.500 Ρωμιών της Κωνσταντινουπόλεως που είχαν εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών και θεωρούνταν ‘ετμαπλί-εγκατεστημένοι’ με τις συμφωνίες της Λωζάννης και μπλοκάρισμα των περιουσιών τους δια νομικών ραδιουργιών και δημιουργία ατμόσφαιρας πανικού ως αποτέλεσμα των πρακτικών αυτών, το 1964.

6. Η κατάληψη τεσσάρων ιστορικών εκκλησιών στην συνοικία Γαλατά και των υπαγόμενων σε αυτά ακινήτων εκ μέρους μιας οικογένειας και η παρότρυνση των αρχών για την καταφανή αυτή αδικία.

7. Το 1974 η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας για τον σφετερισμό από το κράτος μεγάλης έκτασης ακινήτων των Ρωμαίϊκων ευαγών και κοινωφελών ιδρυμάτων με την δικαιολογία ότι οι μειονοτικοί είναι πολίτες της χώρας αλλά και ξένοι.

Και το σημαντικότερο: η αίσθηση του ότι ποτέ δεν επρόκειτο να βρει κάποιος το δίκιο του, εφ’όσον ήταν αναγεγραμμένη στην ταυτότητά του η ένδειξη ‘Ρωμιός Ορθόδοξος’. Μια αίσθηση που ρίζωσε στους Ρωμιούς την πεποίθηση ότι ήταν αδύνατη η περαιτέρω διαμονή στην χώρα υπ’αυτές τις συνθήκες. Ο βίαιος αυτός ξεριζωμός του Ρωμαίϊκου πληθυσμού και οι συνθήκες καταπίεσης που βίωσε συνετέλεσαν στο να σχηματιστεί μέσα του ένα σύνδρομο ‘ριξίματος μαύρης πέτρας στο παρελθόν’. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό σύνδρομο όπου ο πάσχων προσπαθεί να ‘διαγράψει’ το παρελθόν του και εγκαταλείπεται στο να ζει ένα αδιάκοπο πένθος.

Μελετώντας τα αρχεία της Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής των Αθηνών μπορεί κάποιος να κάνει κάποιες σχετικές διαπιστώσεις: μετά το 1964 το ποσοστό προβλημάτων στις ξεριζωμένες από την πατρίδα τους Ρωμιές γυναίκες άνω των σαράντα ετών αγγίζει το 40%. Η απέλαση και εκπατρισμός των Ρωμιών που είχαν αναγνωριστεί ως ‘εταμπλί’ βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης και οι οποίοι έχασαν όλη την περιουσία τους ‘εν μια νυκτί’ είχε ως συνέπεια να υπάρξουν πάνω από πενήντα κρούσματα αυτοκτονιών. Την εκτίμηση ποιά αίσθηση προκαλούν στα θύματα του εν λόγω διωγμού οι ‘‘ειδήσεις’’ όπως αυτές που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου την αφήνω στους αξιότιμους αναγνώστες.

Τα ιστορικά τεκταινόμενα της μετά την Λωζάννη περιόδου και τα σχετιζόμενα με αυτήν προβλήματα που αντιμετώπισε η μειονότητα των Ρωμιών έχουν μελετηθεί λεπτομερώς, την τελευταία ιδίως δεκαετία, με βάση τις διεθνείς πηγές αλλά και με εργασίες Τούρκων μελετητών. Είναι πλέον διαπιστωμένο πως η σε βαθμό εξαφανισμού μείωση του Ρωμαίϊκου πληθυσμού της Πόλης οφείλεται στις διάφορες εξοντωτικές πολιτικές που έχουν εφαρμόσει οι εκάστοτε κυβερνήσεις του Τουρκικού κράτους.

Οι μελέτες που βασίζονται σε αξιόπιστα στοιχεία καταλήγουν όλες, από κοινού, στο συμπέρασμα του ότι τα μέτρα αυτά που λήφθηκαν εναντίον της μειονότητας αποτελούσαν σοβαρότατη καταπάτηση του συντάγματος της χώρας (1924-1960) αλλά και της Συνθήκης της Λωζάννης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθου του

σύγχρονου Τουρκικού κράτους. Είναι προφανές ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε εναντίον των μειονοτήτων στην Τουρκία ήταν αναμφίβολα η παραβίαση και η καταπάτηση των διεθνώς αναγνωρισμένων συνθηκών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αρχών των Ηνωμένων Εθνών –ιδρυτικό μέλος του οποίου υπήρξε η Τουρκία- και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που έχει υιοθετήσει η Τουρκία από το 1950.

Στην περίπτωση μιας επιφανειακής ‘ανάγνωσης’ των όσων διενεργήθηκαν εναντίον της μειονότητας των Ρωμιών τα γεγονότα αυτά θα μπορούσαν να συνδεθούν σαν συνέπειες των τότε σχέσεων της Τουρκίας με την Ελλάδα αλλά και με τον διεθνή περίγυρο. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι τα όσα εφαρμόστηκαν εναντίον των Ρωμιών δεν είχαν καμιά σχέση με τις σχέσεις αυτές. Απλά, ήταν εφαρμογή ενός προαποφασισμένου σχεδίου του οποίου η εφαρμογή χρονιζόταν με τις εκάστοτε συγκιρίες. Είναι γεγονός ότι πολλές από αυτές τις καταπιεστικές πρακτικές εφαρμόστηκαν σε περιόδους όπου οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις ήταν άριστες.

Ο εξαναγκασμός σε εκπατρισμό 15.000 Ρωμιών ετμαπλί έγινε το 1932 με την απαγόρευση δεκάδων επαγγελμάτων σε έλληνες υπηκόους όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν άριστες ενώ κατά την αποστολή σε κάτεργα των νέων των μειονοτήτων 1941-42 και η θέσπιση του κεφαλικού φόρου το 1942-44 δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα μεταξύ των δύο χωρών.

Τα τελευταία πέντε χρόνια ανώτατα κυβερνητικά στελέχη της Τουρκίας έχουν παραδεχτεί ότι εφαρμόστηκαν διωγμοί κατά των μειονοτήτων , χαρακτηρίζοντας τις πρακτικές αυτές ως ‘φασιστικές’ (βλ. την ομιλία του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Μάιο του 2009, στην περιοχή Ντούζτζε και του υπουργού Εγκεμέν Μπαγίς στις 15 Δεκεμβρίου του 2010 στην εκδήλωση για το ‘Πρόγραμμα του Αιώνα’).

Η ουσία του θέματος σχετίζεται με την ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του ΔΙΚΑΙΟΥ αλλά και με την ενίσχυση της Δημοκρατίας και της ειλικρινούς της εφαρμογής στην Τουρκία. Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο που να μπορεί να υποστηρίξει πως δεν έχει προβεί σε καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο παρελθόν. Το σημαντικό είναι να αποδεχτεί το Κράτος την πραγματικότητα και να κάνει ότι μπορεί για να επανορθώσει. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω αλλά το να αποδοθούν τα δίκαια των παιδιών και απογόνων των θυμάτων αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αιτήματα του παρόντος. Είναι ανάγκη να αποκατασταθούν, κατά το

δυνατόν, οι συνθήκες εκείνες που επικρατούσαν πριν βιωθούν όλες αυτές οι καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρωμαίϊκης κοινότητας. Το σχέδιο επανόρθωσης θα’πρεπε να αρχίσει με την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων των Ρωμιών της Πολύς και της Ίμβρου -Τενέδου και την άρση όλων των εμποδίων που έχουν επιβληθεί εναντίον τους.

Η δημοσίευση της με ημερομηνία 14 Μαϊου 2010 εγκυκλίου του πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Επίσης, είναι ανάγκη να επιλυθούν και τα προβλήματα των Ρωμιών που το 95% του πληθυσμού τους ζει εκτός Κωνσταντινουπόλεως και Τουρκίας, με σημαντικότερα αυτά της επιστροφής της υπηκοότητάς τους, της διευκόλυνσης εγγραφής στα σχολεία των παιδιών όσων θέλουν να επιστρέψουν και της εξασφάλισης δυνατοτήτων και εγγυήσεων σε ζητήματα εύρεσης εργασίας, μαζί με όλα όσα συνεπάγεται η επανόρθωση των ζημιών που υπέστησαν όταν εξαναγκάστηκαν να αποκοπούν από την Κωνσταντινούπολη.

Ένα από τα σημαντικότερα σημεία που πρέπει να προσεχτεί στην προετοιμασία του νέου συντάγματος της Τουρκίας είναι η ανάγκη της επούλωσης των αδικιών που έχουν λάβει χώρα ως αποτέλεσμα της καταστρατήγησης των νόμων του κράτους από τον ίδιο το κράτος. Η λήψη των κατάλληλων νομικών διευθετήσεων που θα παρέχουν εγγυήσεις προς αποφυγή παρόμοιων καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο μέλλον είναι ένα καίριας σημασίας βήμα για το καλό όλων των πολιτών της Τουρκίας.

=================================================================

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
================================

Β Ο Σ Π Ο Ρ Ο Σ

--------------------------------------------------------------------

ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 1953
---------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------

==========================================================

ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΣΧΕΝ ΜΑΘΗΣΙΝ

===================================================================

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΣ { 480 - 420}

Ο Ηρόδοτος καταγόταν από εύπορη και φιλομαθή οικογένεια και ανατράφηκε σ' ένα περιβάλλον σεβασμού του Ομήρου και παλαιών θρύλων. Ο πατέρας του λεγόταν Λύξης, η μητέρα του Δρυώ ή Ροιώ, και ο αδελφός του Θεόδωρος. Ο σημαντικότερος όμως συγγενής του ήταν ο θείος του (ή εξάδελφός του), επικός ποιητής και τερατοσκόπος (=ερμηνευτής θαυμάτων),Πανύασης.

Όταν στην πατρίδα του την Αλικαρνασσό ήταν τύραννος ο Λύγδαμης, ο Ηρόδοτος πήρε μέρος σε συνωμοσία για την ανατροπή του, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το 468 ή το 467 π.Χ. στη Σάμο. Από τη Σάμο γύρισε στην Αλικαρνασσό και πήρε μέρος στην ανατροπή του Λύγδαμη το 455 π.Χ., αλλά μετά από λίγο υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει και αυτός την πατρίδα του. Από τότε άρχισε ως περιηγητής και εξερευνητής, πιθανόν στα χρόνια 458-445 π.Χ. να επισκέπτεται διάφορα μέρη του τότε γνωστού κόσμου, μεταξύ άλλων τη χώρα των Κόλχων μέχρι τηΣκυθία, το εσωτερικό της Μικράς Ασίας και τον Πόντο μέχρι την Κριμαία, την Κύπρο και τις περιοχές της Συρίας, τη Βαβυλωνία, την Αίγυπτο, την Κυρηναϊκή και βεβαίως όλη την Ελλάδα.

Έμεινε αρκετά χρόνια στην Αθήνα, όπου συνδέθηκε φιλικά με τους μεγάλους άνδρες της εποχής εκείνης, τον Περικλή και το Σοφοκλή. Μαζί με τον Πρωταγόρα ίδρυσαν περί το 443 την αποικία των Θουρίων στην κάτω Ιταλία. Στην αποικία αυτή, που ιδρύθηκε κοντά στην κατεστραμμένηΣίβαρη, ο Ηρόδοτος πέρασε τα περισσότερα χρόνια της υπόλοιπης ζωής του, γι' αυτό και επονομάστηκε Θούριος. Για τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες. Πέθανε ανάμεσα στα χρόνια 421 και 415.

===================================================================

===============================

Κύπρος Ιστορία

Συνοπτική Ιστορία της Κύπρου

Η Κύπρος έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στην ιστορία καθώς η γεωγραφική της θέση είναι θέση κλειδί στην ανατολική μεσόγειο

H Κύπρος την Νεολιθική Εποχή

Η κυπριακή ιστορία αρχίζει από την 6η χιλιετηρίδα π.Χ. Όμως ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στο νησί υπάρχουν και παλιότερα. Αυτό που έκανε σημαντική την Κύπρο στην αρχαιότητα πέρα από τη γεωγραφική της θέση είναι η ανακάλυψη πλούσιων κοιτασμάτων χαλκού στο νησί την 3η χιλιετηρίδα π.Χ.. Ο Χαλκός που πιθανότατα έδωσε και το όνομα της στη Κύπρο, σημαντικότατο μέταλο για την εποχή, δημιούργησε εμπορικές σχέσεις της Κύπρου με όλο τον αρχαίο κόσμο. Έτσι η Κύπρος πλούτιζε για αιώνες σας το κύριο εξαγωγικό κέντρο του Χαλκου. Η εγκατάσταση των Μυκηναίων και των Αχαιών το 15ο αιώνα π.Χ. συνέβαλε ώστε να καταστεί το η Κύπρος σημαντικό κέντρο του Ελληνικού πολιτισμού. Οι Αχαιοί ίδρυσαν ελληνικά βασίλεια στην Κύπρο κατά το Μυκηναϊκό πρότυπο και εισήγαγαν την ελληνική γλώσσα και θρησκεία καθώς και τον ελληνικό τρόπο ζωής. Γιαυτό από εκείνη την εποχή μπορούμε να μιλάμε για μια ελληνική Κύπρο.

Η Κύπρος δεν ήταν πολύ γνωστή στην αρχαιότητα μόνο για τα χαλκορυχεία αλλά και για τα πλούσια δάση της. Η Κυπριακή ξυλεία χρησίμευε για πρώτη ύλη σε όλους τους μεγάλους στόλους της εποχής. Ο φυσικός πλούτος της Κύπρου και η στρατηγική της θέση την έκαναν το μήλο της έριδας ανάμεσα σε όλες στις δυνάμεις της Μέσης Ανατολής στην αρχαιότητα. Η Κύπρος κατακτήθηκε διαδοχικά από τις Ασσυρίους, τους Αιγυπτίους και τους Πέρσες. Όμως η Κύπρος κατόρθωσε να διατηρήσει τη γλώσσα και την πολιτιστική της κληρονομιά άθικτη.

Από τον 5ο αιώνα π.Χ. η Αθήνα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα πράγματα της Κύπρου, συνεργαζόμενη στενά με τα Κυπριακά βασίλεια. Κατά την περίοδο αυτή, Βασιλιάς της Σαλαμίνας στην Κύπρο ήταν ο Ευαγόρας, ένας από τους γνωστότερους Κύπριους βασιλιάδες.

Ο Μέγας Αλέξανδρος επελευθέρωσε τη Κύπρο από τους Πέρσες που την είχαν καταλάβει. Τα χρόνια των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Κύπρος έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της Αυτοκρατορίας των Πτολεμαίων της Αιγύπτου. Αργότερα, το 58 π.Χ. η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Τόσο στην Πτολεμαϊκή όσο και στη Ρωμαϊκή περίοδο, το ιερό της Αφροδίτης στην Πάφο ήταν το κέντρο της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής ζωής της Κύπρου. Το 45 μ.χ ήρθε ο χριστιανισμός στο νησί με τους Απόστουλους Παύλο και Βαρνάβα. Ο Απόστολος Βαρνάβας είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κύπρου.

Το 330 μ.Χ. με τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σε δυτική και ανατολική, η Κύπρος έγινε επαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ακολούθησε τους επόμενους αιώνες την ίδια τύχη με τον υπόλοιπο Ελληνορθόδοξο κόσμο. Η Βυζαντινή περίοδος άφησε μια πλούσια καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική κληρονομιά στην Κύπρο.

Κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών, η Κύπρος κατακτήθηκε από το Βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο, όταν αυτός πέρασε από τη Κύπρο και κατευθυνόταν στους Αγίους Τόπους. Ο Ριχάρδος μεταβίβασε την Κύπρο στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών. Οι Ναΐτες Ιππότες εξασφαλίζοντας την Ρόδο, πώλησαν το νησί στους Γάλλους Λουζινιανούς, που ίδρυσαν ένα φεουδαρχικό βασίλειο κατά το πρότυπο των δυτικών βασιλείων.

Η Φραγκοκρατία στη Κύπρο κράτησε μέχρι το 1489 όταν το Λουζιανικό Βασίλειο πέρασε στη διακαιοδοσία της Βενετσιάνικης Δημοκρατίας. Η Βενετία κράτησε τη Κύπρο μέχρι τη κατάκτηση της από την Οθωμανική αυτοκρατορία το 1571.

Η Οθωμανική κατάκτηση είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας Τουρκοκυπριακής κοινότητας στην Κύπρο. Ο πληθυσμός αυτός προήλθε από τους στρατιώτες του Οθωμανικού στρατού που εγκαταστάθηκαν στο νησί και από Χριστιανούς που υποχρεωτικά έγιναν μουσουλμάνοι. Σύμφωνα με την τελευταία και επίσημη απογραφή το 1960, όταν η Κύπρος έγινε ανεξάρτητη δημοκρατιά, η Τουρκοκυπριακή κοινότητα αποτελούσε το 18.3% του συνόλου του πληθυσμού της Κύπρου.

Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες Έλληνες και Τούρκοι της Κύπρου αγωνίστηκαν μαζί εναντίον του καταπιεστικού ζυγού των Οθωμανών. Η Οθωμανική κυριαρχία διάρκεσε μέχρι το 1878, όταν ο φόβος της Υψηλής Πύλης για ρωσική επίθεση οδήγησε σε συμφωνία μεταξύ της Βρετανίας και της Τουρκίας που προνοούσε για την παραχώρηση της Κύπρου στη Βρετανία ως αντάλλαγμα για βοήθεια από τη Βρετανία στην Τουρκία σε περίπτωση Ρωσικής επίθεσης στα σύνορα των τουρκικών επαρχιών.

Οι Ελληνοκύπριοι είδαν την ανάληψη της διακυβέρνησης της Κύπρου από τους Βρετανούς ως μεταβατικό στάδιο για την παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα, αίτημα που επανειλημμένα υπέβαλαν στη Βρετανία. Η Βρετανία απέρριψε το αίτημα, ισχυριζόμενη ότι χρειαζόταν την Κύπρο για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην περιοχή. Η Βρετανική κυριαρχία διάρκεσε μέχρι τον Αύγουστο του 1960, όταν, ύστερα από τετραετή απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των Βρετανών, η Κύπρος ανακηρύχθηκε σε ανεξάρτητη Δημοκρατία. Με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που παρόλη την ανεξαρτησία που προσέφεραν στην Κύπρο, δημιούργησαν πολλά προβλήματα στο καινούργιο κράτος που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του.

Ένα τμήμα της μειονότητας των τουρκοκυπρίων με την καθοδήγηση της Τουρκίας δημιουργούσε συνέχεια ζητήματα ώσπου, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου 1974, που πραγματοποίησε η τότε Ελληνική Στρατιωτική Χούντα εναντίον της Κυπριακής Κυβέρνησης, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974. Περίπου 40.000 Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν στο νησί, κατά παράβαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, των Συνθηκών Εγγύησης, Εγκαθίδρυσης και Συμμαχίας και των σχετικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου. Ως αποτέλεσμα, σχεδόν 37% του εδάφους της Δημοκρατίας καταλήφθηκε και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενο μέχρι σήμερα.

Η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαικής ένωσης

ΚΥΠΡΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

====================================================

---------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------

=================================

Καλύτερο Πολιτικό Ντοκιμαντέρ:

«Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο»

Γράψτε ένα σχόλιο Αναρτήθηκε από τον/την ellas στο Δεκεμβρίου 17, 2011

Α

ναγνώριση της παραγωγού του Αθηνάς Κρικέλη στην Νέα Υόρκη.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης επέλεξε το φιλμ «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο», που γύρισε η δημοσιογράφος και παραγωγός Αθηνά Κρικέλη, ως το Καλύτερο Πολιτικό Ντοκιμαντέρ Ηνωμένων Πολιτειών και Διεθνώς για το 2011.
Η Αθηνά Κρικέλη, διευθύντρια της εδρεύουσας στην Νέα Υόρκη τηλεοπτικής εταιρείας «Ελλοπία» και ανταποκρίτρια της Ελληνικής Υπηρεσίας της «Φωνής της Αμερικής» στην ίδια Αμερικανική μεγαλούπολη, θα παραλάβει το επίζηλο βραβείο σε ειδική τελετή πού θα γίνει στις Κάννες το 2012.
Να σημειωθεί ότι το ντοκιμαντέρ «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο» διακρίθηκε ανάμεσα σε 30 χιλιάδες συμμετοχές.
Η κυρία Κρικέλη, μόλις πληροφορήθηκε την τιμητική διάκριση που της έγινε, δήλωσε έκδηλα συγκινημένη: «Είναι μια δικαίωση για τους εγκλωβισμένους, ένα εισιτήριο για να γνωρίσει ο κόσμος την ιστορία τους. Δυστυχώς η υπόθεσή τους δεν χωρούσε στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό κι έτσι οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν να ζήσουν φυλακισμένοι στα δικά τους χώματα, μετά την τουρκική εισβολή, παραμένοντας ελεύθεροι πολιορκημένοι». [Γιώργος Μπίστης, Πηγή]

Διαβάστε επίσης