ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Λεωνίδας Πετρ. Τζεφεράκος –Δικηγόρος παρ`Αρείω Πάγω.
Σύμφωνα με το άρθρο 10 της Σύμβασης της Γενεύης του 1958 «νησί είναι φυσικά, σχηματισμένη περιοχή ξηράς, που περιβρέχεται από νερό και ευρίσκεται πάνω από την επιφάνεια του νερού κατά την μεγίστη πλύμη».
Στο άρθρο 10 δίδεται ορισμό ς της υφαλοκρηπίδας και αναφέρεται ότι στην υφα-λοκρηπίδα περιλαμβάνονται: Ο βυθός και το υπέδαφος των συνεχόμενων προς την ακτή υποθαλάσσιων περιοχών Πέρα από τα χωρικά ύδατα και μέχρι βάθους 200 μ. ή Πέρα από το όριο αυτό μέχρι του σημείου όπου το βάθος των υπερκείμενων υ-δάτων επιτρέπει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των εν λόγω περιοχών.
Σύμφωνα με το άρθρο 16 στην υφαλοκρηπίδας περιλαμόάνονται ο βυθός και το υπέδαφος των αντίστοιχων υποθαλάσσιων περιοχών, που συνέχονται προς τις α-κτές των νησιών.
Αναφορικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας το άρθρο ό της Σύμβασης της Γενεύης ορίζει ότι όπου η ίδια υφαλοκρηπίδα είναι γειτονική στο έδαφος δύο ή περισσότερων Κρατών που οι ακτές τους ευρίσκονται η μία απέναντι από την άλ-λη, το όριο της υφαλοκρηπίδας που ανήκει σε τέτοια κράτη Θα καθορίζεται με συμφωνία μεταξύ τους. Ελλείψει συμφωνίας και εκτός αν άλλη οριοθετική γραμμή δικαιολογείται από ειδικέ ς συνθήκες, όριο είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποία ς απέχει ίση απόσταση από το πλησιέστερο σημείο της γραμμής βάσης από την οποία μετριέται το πλάτος των χωρικών υδάτων κάθε κράτους.
Το παράκτιο κράτος ασκεί στην υφαλοκρηπίδα του, σύμφωνα με το άρθρο 2 πα-ράγρ. 1, κυριαρχικά δικαιώματα για σκοπούς έρευνας και εκμετάλλευσης των φυ-σικών της πόρων. +
Τα δικαιώματα αυτά, είναι αποκλειστικά υπό την έννοια ότι αν το παράκτιο Κράτος δεν ερευνά την υφαλοκρηπίδα του ή δεν εκμεταλλεύεται τους φυσικούς πό-ρους της Κανένας δεν μπορεί να αναλάβει Τέτοιες δραστηριότητες ή να έχει αξιώ-σεις σ’ αυτήν χωρίς τη συναίνεση του παράκτιου κράτους.
Πάντως το παράκτιο Κράτος δε θα πρέπει κανονικά να αρνείται τη συγκατάθε-σή του, αν η αίτηση υποόάλλε ται από αναγνωρισμένο ίδρυμα με σκοπό την καθαρά επιστημονική έρευνα των φυσικών 8ιολογικών χαρακτηριστικών της υφαλοκρηπί-δας, με τον περιορισμό ότι το παράκτιο Κράτος Θα έχει Το δικαίωμα, εφόσον επιθυ-μεί, να συμμετέχει ή ν’ αντιπροσωπεύεται στην έρευνα και οπωσδήποτε τα αποτελέ-σματά της θα δημοσιεύονται. Σύμφωνα λοιπόν με τη Σύμβαση της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα: — Τα νησιά, μικρά και μεγάλα, έχουν υφαλοκρηπίδα.
— Εφόσον δεν υπάρχει συμφωνία η υφαλοκρηπίδα οριοθετείται βάσει της μέσης γραμμής.
— Το παράκτιο κράτος ασκεί στην υφαλοκρηπίδα κυριαρχικά δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης.
— Για να γίνει έρευνα από άλλο κράτος απαιτείται η συναίνεση του παράκτιου Κρά-τους.
Τί καθορίζει η Σύμφυση για το δίκαιο της Θάλασσας του 1982;
Η σύμβαση για το δίκαιο της Θάλασσας του 1982 ουσιαστικά επιβεβαιώνει τη σύμβαση της Γενεύης του 1958. Η κυριότερη διαφορά αναφέρεται στον ορισμό της υφαλοκρηπίδας. Σύμφωνα με το νέο ορισμό η υφαλοκρηπίδα περιλαμβάνει το βυθό και το υπέδαφος όλων των θαλάσσιων περιοχών, που εκτείνονται Πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη του, κατά μήκος της φυσικής προέκταση ς του χερσαίου εδάφους, μέχρι το εξωτερικό άκρο του υψαλοπλαισίου ή μέχρι 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης, από ό-που μετριέται το πλάτος της αιγιαλίτιδας.+
ζώνης, όταν το εξωτερικό άκρο του υφαλοπλαισίου δεν ξεπερνά την παραπάνω απόσταση.
Αναφορικά με τα κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου
κράτους στην υφαλοκρηπίδα επαναλαμβάνονται τα αναφερόμενα στη σύμβαση του 1958.
Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Κρατών των οποίων σι ακτές είναι παρα-κείμενες ή ευρίσκονται απέναντι (άρθρο 83) υλοποιείται ύστερα από συμφωνία με βάση το Διεθνές Δίκαιο, όπως προβλέπει το άρθρο 38 του καταστατικού του Διε-θνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αποσκοπώντας στην εξεύρεση μίας δίκαιης λύσης.
Τα ενδιαφερόμενα Κράτη με πνεύμα κατανόησης και συνεργασίας, καταβάλλουν κά-θε δυνατή προσπάθεια ώστε να Καταλήξουν σε προσωρινούς διακανονισμούς, πρα-κτικού χαρακτήρα και φροντίζουν κατά τη διάρκεια της μεταβατικής αυτής περιόδου, να μη διακυβεύουν ή παρεμποδίζουν την πραγματοποίηση της οριστικής συμφωνίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 121 παρ. 2 της σύμβασης του 1982 για το δίκαιο της θάλασ-σας τα νησιά έχουν τη δική τους υφαλοκρηπίδα, η οποία καθορίζεται όπως και για κάθε άλλο ηπειρωτικό έδαφος του κράτους. Η παράγραφος 3 του ίδιου άρθρου εξαι-ρεί μόνο τους βράχους (ΡΟΟΚΒ), που στερούνται οικονομικής ζωής ή που δεν μπο-ρούν να διατηρήσουν μόνιμο πληθυσμό. Στους βράχους αυτούς η νέα σύμβαση ανα-γνωρίζει μόνο δικαιώματα αιγιαλίτιδας ζώνης, αλλά όχι αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και υφαλοκρηπίδας.
Το σύνολο σχεδόν των νησιών του Αιγαίου είναι κανονικά νησιά, πολλά δε απ’ αυτά έχουν οικονομική ζωή και διατηρούν μόνιμο πληθυσμό. Συνεπώς σύμφωνα με τα παραπάνω καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του υφαλοκρηπίδα, που καθορίζεται σύμ-φωνα με τις διατάξεις που ισχύουν για κάθε άλλο ηπειρωτικό έδαφος.
Η Ελλάδα ακολουθώντας τη διεθνή κοινωνία έχει υπογράψει και επικυρώσει τη σύμβαση του 1958 και έχει υπογράψει τη σύμβαση για το δίκαιο της Θάλασσας του 1982. +
Ποιές οι Θέσεις της Τουρκίας;
Η Τουρκία υποστηρίζει ότι:
Η Σύμβαση της Γενεύης του 1958 και η Σύμβαση για το δ!.
καιο της Θάλασσας του 1982 δεν τη δεσμεύουν γιατί δεν τις έ.
χει υπογράψει.
Τα ελληνικά νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα.
Η οριοθέτηση στο Αιγαίο δεν μπορεί να γίνει με βάση τη μέση γραμμή, που ορίζει η σύμβαση της Γενεύης του 1958.
Το Θέμα της υφαλοκρηπίδας δεν είναι νομικό και τεχνικό
αλλά πολιτικό.
Γεωλογικά ο βυθός του Αιγαίου και συνεπώς και η υφαλοκρηπίδα είναι Φυσική προέκταση της Ανατολίας.
Δεν πρέπει το Θέμα να λυθεί στο Διεθνές Δικαστήριο.
Πρέπει να γίνει συνεκμετάλλευση των «αμφισβητούμενων
περιοχών όπως ονομάζει καθαρά ελληνικές περιοχές.
Η έρευνα στο Αιγαίο δεν θίγει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ποιές οι Θέσεις της Ελλάδας;
Η Σύμβαση της Γενεύης του 1958 αποτελεί ουσιαστικά διεθνές εθιμικό δίκαιο και στηρίζεται σε αρχές που ίσχυαν προηγουμένως και ήταν διεθνώς παραδεκτές.
Τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, όπως και όλα τα νησιά, χουν υφαλοκρηπίδα βάσει του δικαίου της θάλασσας.
Η μέθοδος οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας βάσει της μ σης γραμμής, όπως προόλέ-πεται από τη Σύμβαση της Γενεύ1 του 1958, εφαρμόστηκε στην οριοθέτηση της υφα-λοκρηπίδα μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας χωρίς να δημιουργεί κανένα πρόβλημα.
Η Τουρκία αρχικά δέχθηκε ότι το θέμα είναι νομικό αλλά αργότερα υπαναχώρησε και το μετάτρεψε σε πολιτικό για να μπορεί προβάλλοντας απειλή να ικανοποιήσει τα παράνομα σχέδια της.
Γεωλογικά η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου είναι φυσική έκταση της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας και συγκεκριμένα της Εύβοιας και του Αγίου όρους, όπως φαίνεται και από τη διάταξη των νησιών.
Η συνεκμετάλλευση των «αμφισβητούμενων» περιοχών, ό- Πως Θεωρεί η Τουρκία καθαρά ελληνικές περιοχές, είναι απάτη γιατί παραβιάζει κυριαρχικά δι-καιώματα της Ελλάδας.
Η έρευνα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα απαιτεί συναίνεση της Ελλάδας, βάσει της Σύμβασης για το δίκαιο της Θάλασσας Του 1982, όπως και βάσει της Σύμβασης του 1958. Υπό τις σημερινές συνθήκες της τουρκικής απειλής αυτό είναι αδιανόητο.
Η Τουρκία αγνοεί ή παρερμηνεύει το δίκαιο της Θάλασσας, δημιουργεί δικές της θεωρίες και δικούς της κανόνες δικαίου, που αποσκοπούν στη δημιουργία εί κα-ταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων 1της Ελλάδας και τη διχοτόμ ηση, στη συνέχεια του Αιγαίου.
Πώς δημιουργήθηκε η κρίση;
Η κρίση άρχισε την 1η Νοε. 1973 όταν η Τουρκία χορήγησε δικαιώματα έρευ-νας στο Αιγαίο στην Τουρκική Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων και δημοσίευσε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χάρτη, που έδειχνε τις περιοχές που μπορούσε να κάνει έρευνες η Εταιρεία. Ο χάρτης αυτός καθόριζε αυθαίρετα την τουρκική υφαλοκρηπί-δα και περιλάμβανε μέσα στην περιοχή τα ελληνικά νησιά Λήμνος - Σαμοθράκη - ‘Αγιος Ευστράτιος - Λέσβος - Χίος - Ψαρά - Αντίψαρα και άλλα μικρά νησιά. ‘Οταν η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε, η Τουρκία πρότεινε στις 28- 2- 1974 διαπραγματεύσεις τις οποίες δέχθηκε στις 25 Μαρτίου η Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας χαρακτήρισε την αποδοχή της προτάσεως από την Ελλάδα σαν «θετική εξέλιξη». Μετά από 3 όμως ημέρες η Τουρκία ανάγγειλε ότι το πλοίο επιστημονικών ερευνών CHANDARL θα εξερχόταν για έρευνες στο Αιγαίο και ειδικά για γεωτρήσεις για α-νεύρεση πετρελαίου. Το CHANDARLI βγήκε στο Αιγαίο στις 29 Μαΐου (ημέρα κα-ταλήψεως από τους Τούρκους της Κωνσταντινουπόλεως) συνοδευόμενο από 32 πο-λεμικά πλοία.
Στις 18 Ιουλίου 1974 η Τουρκία παραχώρησε και άλλε ς άδειες για έρευνα σε δυτικότερες και νοτιότερες περιοχές, που περιλαμβάνουν και όλη την περιοχή γύρω από τα Δωδεκάνησα.
Στις 27 Ιανουαρίου 1975 η Ελλάδα πρότεινε να τεθεί το Θέμα στο διεθνές δικαστή-ριο της Χάγης αλλά η Τουρκία ενώ στην αρχή συμφώνησε, αργότερα υπαναχώρησε λέγοντας ότι το θέμα είναι πολιτικό, γραμμή που ακολουθεί από τότε.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1976 η Τουρκία ανάγγειλε ότι το υδρογραφικό πλοίο HORA που αργότερα μετονομάστηκε σε SISΜΙΚ, θα έβγαινε για έρευνες πετρελαίου κοντά στο ελληνικό νησί Θάσος.
Στις 6 Αυγούστου 1976 το ΧORΑ άρχισε τις έρευνες και η ένταση στις σχέσεις μετα-ξύ των δύο χωρών κορυφώθηκε.
Στις 10 Αυγούστου η Ελλάδα προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την υπ αριθ. 395 απόφασή του σύστησε ειρηνική επίλυση του προβλήματος και τη χρήση των διεθνών δικαστικών μέσων και ιδιαίτε-ρα του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η Ελλάδα προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, η Τουρκία όμως αρνήθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο κήρυξε ότι ήταν αναρμόδιο, γιατί για να επιληφθεί του θέματος έπρεπε να συμφωνήσει και η Τουρκία, η οποία ό- πως προαναφέρθηκε αρχικά είχε συμφωνήσει αλλά αργότερα υπαναχώρησε με το αιτιο-λογικό ότι το Θέμα είναι πολιτικό. ‘Ετσι οι προσπάθειες της Ελλάδας για ειρηνική διευθέτηση του θέματος απέτυχαν.
Γιατί η Ελλάδα δεν προσέρχεται τώρα σε διαπραγματεύσεις
Η Ελλάδα είναι χώρα φιλειρηνική και πιστεύει ότι οι διαφορές μεταξύ των κρα-τών πρέπει να επιλύονται με ειρηνικά μέσα με βάση τις αρχές του ΟΗΕ.
Στην περίπτωση της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, όπως φάνηκε από τη σύντομη εξιστόρηση των γεγονότων, αλλά απαιτήσεις της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Στις περιπτώσεις που φάνηκε ότι υπήρχε κάποια διαφορά η Ελλάδα προσήλθε στις διαπραγματεύσεις με καλή Θέληση, αλλά η Τουρκία βλέποντας ότι δεν είχε δίκιο α-ποχώρησε ή υπαναχώρησε και τις τορπίλισε.
ΠΕΙΡΑΙΑ 26-1-20011
ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Λεωνίδας Πετρ. Τζεφεράκος –Δικηγόρος παρ`Αρείω Πάγω.
Σύμφωνα με το άρθρο 10 της Σύμβασης της Γενεύης του 1958 «νησί είναι φυσικά, σχηματισμένη περιοχή ξηράς, που περιβρέχεται από νερό και ευρίσκεται πάνω από την επιφάνεια του νερού κατά την μεγίστη πλύμη».
Στο άρθρο 10 δίδεται ορισμό ς της υφαλοκρηπίδας και αναφέρεται ότι στην υφα-λοκρηπίδα περιλαμβάνονται: Ο βυθός και το υπέδαφος των συνεχόμενων προς την ακτή υποθαλάσσιων περιοχών Πέρα από τα χωρικά ύδατα και μέχρι βάθους 200 μ. ή Πέρα από το όριο αυτό μέχρι του σημείου όπου το βάθος των υπερκείμενων υ-δάτων επιτρέπει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των εν λόγω περιοχών.
Σύμφωνα με το άρθρο 16 στην υφαλοκρηπίδας περιλαμόάνονται ο βυθός και το υπέδαφος των αντίστοιχων υποθαλάσσιων περιοχών, που συνέχονται προς τις α-κτές των νησιών.
Αναφορικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας το άρθρο ό της Σύμβασης της Γενεύης ορίζει ότι όπου η ίδια υφαλοκρηπίδα είναι γειτονική στο έδαφος δύο ή περισσότερων Κρατών που οι ακτές τους ευρίσκονται η μία απέναντι από την άλ-λη, το όριο της υφαλοκρηπίδας που ανήκει σε τέτοια κράτη Θα καθορίζεται με συμφωνία μεταξύ τους. Ελλείψει συμφωνίας και εκτός αν άλλη οριοθετική γραμμή δικαιολογείται από ειδικέ ς συνθήκες, όριο είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποία ς απέχει ίση απόσταση από το πλησιέστερο σημείο της γραμμής βάσης από την οποία μετριέται το πλάτος των χωρικών υδάτων κάθε κράτους.
Το παράκτιο κράτος ασκεί στην υφαλοκρηπίδα του, σύμφωνα με το άρθρο 2 πα-ράγρ. 1, κυριαρχικά δικαιώματα για σκοπούς έρευνας και εκμετάλλευσης των φυ-σικών της πόρων. +
Τα δικαιώματα αυτά, είναι αποκλειστικά υπό την έννοια ότι αν το παράκτιο Κράτος δεν ερευνά την υφαλοκρηπίδα του ή δεν εκμεταλλεύεται τους φυσικούς πό-ρους της Κανένας δεν μπορεί να αναλάβει Τέτοιες δραστηριότητες ή να έχει αξιώ-σεις σ’ αυτήν χωρίς τη συναίνεση του παράκτιου κράτους.
Πάντως το παράκτιο Κράτος δε θα πρέπει κανονικά να αρνείται τη συγκατάθε-σή του, αν η αίτηση υποόάλλε ται από αναγνωρισμένο ίδρυμα με σκοπό την καθαρά επιστημονική έρευνα των φυσικών 8ιολογικών χαρακτηριστικών της υφαλοκρηπί-δας, με τον περιορισμό ότι το παράκτιο Κράτος Θα έχει Το δικαίωμα, εφόσον επιθυ-μεί, να συμμετέχει ή ν’ αντιπροσωπεύεται στην έρευνα και οπωσδήποτε τα αποτελέ-σματά της θα δημοσιεύονται. Σύμφωνα λοιπόν με τη Σύμβαση της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα: — Τα νησιά, μικρά και μεγάλα, έχουν υφαλοκρηπίδα.
— Εφόσον δεν υπάρχει συμφωνία η υφαλοκρηπίδα οριοθετείται βάσει της μέσης γραμμής.
— Το παράκτιο κράτος ασκεί στην υφαλοκρηπίδα κυριαρχικά δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης.
— Για να γίνει έρευνα από άλλο κράτος απαιτείται η συναίνεση του παράκτιου Κρά-τους.
Τί καθορίζει η Σύμφυση για το δίκαιο της Θάλασσας του 1982;
Η σύμβαση για το δίκαιο της Θάλασσας του 1982 ουσιαστικά επιβεβαιώνει τη σύμβαση της Γενεύης του 1958. Η κυριότερη διαφορά αναφέρεται στον ορισμό της υφαλοκρηπίδας. Σύμφωνα με το νέο ορισμό η υφαλοκρηπίδα περιλαμβάνει το βυθό και το υπέδαφος όλων των θαλάσσιων περιοχών, που εκτείνονται Πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη του, κατά μήκος της φυσικής προέκταση ς του χερσαίου εδάφους, μέχρι το εξωτερικό άκρο του υψαλοπλαισίου ή μέχρι 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης, από ό-που μετριέται το πλάτος της αιγιαλίτιδας.+
ζώνης, όταν το εξωτερικό άκρο του υφαλοπλαισίου δεν ξεπερνά την παραπάνω απόσταση.
Αναφορικά με τα κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου
κράτους στην υφαλοκρηπίδα επαναλαμβάνονται τα αναφερόμενα στη σύμβαση του 1958.
Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Κρατών των οποίων σι ακτές είναι παρα-κείμενες ή ευρίσκονται απέναντι (άρθρο 83) υλοποιείται ύστερα από συμφωνία με βάση το Διεθνές Δίκαιο, όπως προβλέπει το άρθρο 38 του καταστατικού του Διε-θνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αποσκοπώντας στην εξεύρεση μίας δίκαιης λύσης.
Τα ενδιαφερόμενα Κράτη με πνεύμα κατανόησης και συνεργασίας, καταβάλλουν κά-θε δυνατή προσπάθεια ώστε να Καταλήξουν σε προσωρινούς διακανονισμούς, πρα-κτικού χαρακτήρα και φροντίζουν κατά τη διάρκεια της μεταβατικής αυτής περιόδου, να μη διακυβεύουν ή παρεμποδίζουν την πραγματοποίηση της οριστικής συμφωνίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 121 παρ. 2 της σύμβασης του 1982 για το δίκαιο της θάλασ-σας τα νησιά έχουν τη δική τους υφαλοκρηπίδα, η οποία καθορίζεται όπως και για κάθε άλλο ηπειρωτικό έδαφος του κράτους. Η παράγραφος 3 του ίδιου άρθρου εξαι-ρεί μόνο τους βράχους (ΡΟΟΚΒ), που στερούνται οικονομικής ζωής ή που δεν μπο-ρούν να διατηρήσουν μόνιμο πληθυσμό. Στους βράχους αυτούς η νέα σύμβαση ανα-γνωρίζει μόνο δικαιώματα αιγιαλίτιδας ζώνης, αλλά όχι αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και υφαλοκρηπίδας.
Το σύνολο σχεδόν των νησιών του Αιγαίου είναι κανονικά νησιά, πολλά δε απ’ αυτά έχουν οικονομική ζωή και διατηρούν μόνιμο πληθυσμό. Συνεπώς σύμφωνα με τα παραπάνω καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του υφαλοκρηπίδα, που καθορίζεται σύμ-φωνα με τις διατάξεις που ισχύουν για κάθε άλλο ηπειρωτικό έδαφος.
Η Ελλάδα ακολουθώντας τη διεθνή κοινωνία έχει υπογράψει και επικυρώσει τη σύμβαση του 1958 και έχει υπογράψει τη σύμβαση για το δίκαιο της Θάλασσας του 1982. +
Ποιές οι Θέσεις της Τουρκίας;
Η Τουρκία υποστηρίζει ότι:
Η Σύμβαση της Γενεύης του 1958 και η Σύμβαση για το δ!.
καιο της Θάλασσας του 1982 δεν τη δεσμεύουν γιατί δεν τις έ.
χει υπογράψει.
Τα ελληνικά νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα.
Η οριοθέτηση στο Αιγαίο δεν μπορεί να γίνει με βάση τη μέση γραμμή, που ορίζει η σύμβαση της Γενεύης του 1958.
Το Θέμα της υφαλοκρηπίδας δεν είναι νομικό και τεχνικό
αλλά πολιτικό.
Γεωλογικά ο βυθός του Αιγαίου και συνεπώς και η υφαλοκρηπίδα είναι Φυσική προέκταση της Ανατολίας.
Δεν πρέπει το Θέμα να λυθεί στο Διεθνές Δικαστήριο.
Πρέπει να γίνει συνεκμετάλλευση των «αμφισβητούμενων
περιοχών όπως ονομάζει καθαρά ελληνικές περιοχές.
Η έρευνα στο Αιγαίο δεν θίγει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ποιές οι Θέσεις της Ελλάδας;
Η Σύμβαση της Γενεύης του 1958 αποτελεί ουσιαστικά διεθνές εθιμικό δίκαιο και στηρίζεται σε αρχές που ίσχυαν προηγουμένως και ήταν διεθνώς παραδεκτές.
Τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, όπως και όλα τα νησιά, χουν υφαλοκρηπίδα βάσει του δικαίου της θάλασσας.
Η μέθοδος οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας βάσει της μ σης γραμμής, όπως προόλέ-πεται από τη Σύμβαση της Γενεύ1 του 1958, εφαρμόστηκε στην οριοθέτηση της υφα-λοκρηπίδα μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας χωρίς να δημιουργεί κανένα πρόβλημα.
Η Τουρκία αρχικά δέχθηκε ότι το θέμα είναι νομικό αλλά αργότερα υπαναχώρησε και το μετάτρεψε σε πολιτικό για να μπορεί προβάλλοντας απειλή να ικανοποιήσει τα παράνομα σχέδια της.
Γεωλογικά η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου είναι φυσική έκταση της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας και συγκεκριμένα της Εύβοιας και του Αγίου όρους, όπως φαίνεται και από τη διάταξη των νησιών.
Η συνεκμετάλλευση των «αμφισβητούμενων» περιοχών, ό- Πως Θεωρεί η Τουρκία καθαρά ελληνικές περιοχές, είναι απάτη γιατί παραβιάζει κυριαρχικά δι-καιώματα της Ελλάδας.
Η έρευνα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα απαιτεί συναίνεση της Ελλάδας, βάσει της Σύμβασης για το δίκαιο της Θάλασσας Του 1982, όπως και βάσει της Σύμβασης του 1958. Υπό τις σημερινές συνθήκες της τουρκικής απειλής αυτό είναι αδιανόητο.
Η Τουρκία αγνοεί ή παρερμηνεύει το δίκαιο της Θάλασσας, δημιουργεί δικές της θεωρίες και δικούς της κανόνες δικαίου, που αποσκοπούν στη δημιουργία εί κα-ταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων 1της Ελλάδας και τη διχοτόμ ηση, στη συνέχεια του Αιγαίου.
Πώς δημιουργήθηκε η κρίση;
Η κρίση άρχισε την 1η Νοε. 1973 όταν η Τουρκία χορήγησε δικαιώματα έρευ-νας στο Αιγαίο στην Τουρκική Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων και δημοσίευσε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χάρτη, που έδειχνε τις περιοχές που μπορούσε να κάνει έρευνες η Εταιρεία. Ο χάρτης αυτός καθόριζε αυθαίρετα την τουρκική υφαλοκρηπί-δα και περιλάμβανε μέσα στην περιοχή τα ελληνικά νησιά Λήμνος - Σαμοθράκη - ‘Αγιος Ευστράτιος - Λέσβος - Χίος - Ψαρά - Αντίψαρα και άλλα μικρά νησιά. ‘Οταν η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε, η Τουρκία πρότεινε στις 28- 2- 1974 διαπραγματεύσεις τις οποίες δέχθηκε στις 25 Μαρτίου η Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας χαρακτήρισε την αποδοχή της προτάσεως από την Ελλάδα σαν «θετική εξέλιξη». Μετά από 3 όμως ημέρες η Τουρκία ανάγγειλε ότι το πλοίο επιστημονικών ερευνών CHANDARL θα εξερχόταν για έρευνες στο Αιγαίο και ειδικά για γεωτρήσεις για α-νεύρεση πετρελαίου. Το CHANDARLI βγήκε στο Αιγαίο στις 29 Μαΐου (ημέρα κα-ταλήψεως από τους Τούρκους της Κωνσταντινουπόλεως) συνοδευόμενο από 32 πο-λεμικά πλοία.
Στις 18 Ιουλίου 1974 η Τουρκία παραχώρησε και άλλε ς άδειες για έρευνα σε δυτικότερες και νοτιότερες περιοχές, που περιλαμβάνουν και όλη την περιοχή γύρω από τα Δωδεκάνησα.
Στις 27 Ιανουαρίου 1975 η Ελλάδα πρότεινε να τεθεί το Θέμα στο διεθνές δικαστή-ριο της Χάγης αλλά η Τουρκία ενώ στην αρχή συμφώνησε, αργότερα υπαναχώρησε λέγοντας ότι το θέμα είναι πολιτικό, γραμμή που ακολουθεί από τότε.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1976 η Τουρκία ανάγγειλε ότι το υδρογραφικό πλοίο HORA που αργότερα μετονομάστηκε σε SISΜΙΚ, θα έβγαινε για έρευνες πετρελαίου κοντά στο ελληνικό νησί Θάσος.
Στις 6 Αυγούστου 1976 το ΧORΑ άρχισε τις έρευνες και η ένταση στις σχέσεις μετα-ξύ των δύο χωρών κορυφώθηκε.
Στις 10 Αυγούστου η Ελλάδα προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την υπ αριθ. 395 απόφασή του σύστησε ειρηνική επίλυση του προβλήματος και τη χρήση των διεθνών δικαστικών μέσων και ιδιαίτε-ρα του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η Ελλάδα προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, η Τουρκία όμως αρνήθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο κήρυξε ότι ήταν αναρμόδιο, γιατί για να επιληφθεί του θέματος έπρεπε να συμφωνήσει και η Τουρκία, η οποία ό- πως προαναφέρθηκε αρχικά είχε συμφωνήσει αλλά αργότερα υπαναχώρησε με το αιτιο-λογικό ότι το Θέμα είναι πολιτικό. ‘Ετσι οι προσπάθειες της Ελλάδας για ειρηνική διευθέτηση του θέματος απέτυχαν.
Γιατί η Ελλάδα δεν προσέρχεται τώρα σε διαπραγματεύσεις
Η Ελλάδα είναι χώρα φιλειρηνική και πιστεύει ότι οι διαφορές μεταξύ των κρα-τών πρέπει να επιλύονται με ειρηνικά μέσα με βάση τις αρχές του ΟΗΕ.
Στην περίπτωση της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, όπως φάνηκε από τη σύντομη εξιστόρηση των γεγονότων, αλλά απαιτήσεις της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Στις περιπτώσεις που φάνηκε ότι υπήρχε κάποια διαφορά η Ελλάδα προσήλθε στις διαπραγματεύσεις με καλή Θέληση, αλλά η Τουρκία βλέποντας ότι δεν είχε δίκιο α-ποχώρησε ή υπαναχώρησε και τις τορπίλισε.
ΠΕΙΡΑΙΑ 26-1-20011
